Stephan Steinmetz over ´Asterdorp´ in Het Parool en Nieuwsuur
Amsterdam heeft tijdens de bezetting financieel geprofiteerd van de concentratie van Joden. Huren van gemeentewoningen in de getto’s werden met gemiddeld 25% verhoogd zodra Joden gedwongen werden er te gaan wonen. Tegelijk declareerde de gemeente forse bedragen aan onkosten bij zowel het rijk als bij de roofbank Lippmann, Rosenthal en Co. Dit staat in het boek Asterdorp. Een Amsterdamse geschiedenis van verheffing en vernedering van Stephan Steinmetz, dat op 18 februari bij Atlas Contact is verschenen en waarop de auteur is gepromoveerd aan de Universiteit van Amsterdam. Het Parool interviewde Stephan Steinmetz en Nieuwsuur zendt vanavond een reportage uit.
In 1942, zo blijkt uit archiefonderzoek, wilde de gemeente voorkomen dat in Asterdorp, een wijkje met 132 woningen dat de Duitsers hadden gevorderd, ‘te rijke’ Joden zouden gaan wonen. De jaarlijkse rijkssubsidie zou dan in gevaar komen, de sociale huurwoningen waren namelijk bestemd voor arme arbeiders. Zonder dat de bezetter erom vroeg, verhoogde de gemeentelijke Woningdienst de huur met 25%. In het najaar van 1942 gebeurde hetzelfde ook in de Transvaalbuurt, waar leegkomende gemeentewoningen door de Duitsers werden gevorderd om Joodse gezinnen te huisvesten in afwachting van deportatie. Ook hier heeft de gemeentelijke Woningdienst in een groot aantal woningen op eigen initiatief de huren met 25 tot 30% verhoogd om scheefwonen te voorkomen.
In 1943 en 1944 heeft de gemeente bovendien voor (omgerekend) 4,5 miljoen euro onkosten gedeclareerd in verband met de gettovorming in Asterdorp en de Transvaalbuurt. Deze declaraties werden ingediend bij het rijk en bij de bank Lippmann Rosenthal & Co, de roofbank die gevorderde Joodse tegoeden beheerde.
