‘In Een tevreden lach beschrijft Andreas Burnier de zoektocht van Simone naar wie ze is, wie ze wil zijn en haar verlangen naar menselijk contact. Een onverschrokken stem van een mens die weigert concessies te doen.’ – Renée van Marissing
‘Andreas Burnier lezen is thuiskomen op een vreemde plek. Een tevreden lach is een ongrijpbaar boek met een duidelijke boodschap; het laat zien dat de mens altijd ergens doorheen moet breken, dat de sleutel erin ligt ‘gewoon jezelf te zijn’ – en hoe ontstellend moeilijk dat is. Abstracte concepten als gender en seksualiteit krijgen een lichaam in dit volstrekt eigen verhaal. Haar werk is in 2018 misschien nog wel relevanter is dan in 1965.’ – Nikki Dekker
‘Een tevreden lach is een frisse, vrolijke, hybride roman’ – Trouw
Andreas Burnier (pseudoniem van criminologe Ronnie Dessaur, 1931-2002) was een leven lang ontheemd, hetgeen zijn weerslag vond in indringende romans als 'Een tevreden lach' (1965), 'Het jongensuur' (1969), 'De litteraire salon' (1983), 'De trein naar Tarascon' (1986) en in talrijke lezingen en essays, deels verzameld in bundels als 'De droom der rede' (1982) en 'De achtste scheppingsdag' (1990). Als Joods kind overleefde Andreas Burnier de Tweede Wereldoorlog in zestien verschillende onderduikgezinnen; na de oorlog studeerde zij in Leiden criminologie bij W. H. Nagel, waarna zij ging doceren aan het Criminologisch Instituut van de Katholieke Universiteit Nijmegen. Als transgender avant la lettre worstelde Burnier met haar identiteit, als feministe weigerde zij mannenhaat en gebrek aan ambitie als deugden te ervaren. Als wetenschapper waagde zij het te vloeken in de Kerk der Rede. Andreas Burnier was van grote betekenis voor de emancipatie van vrouwelijke homoseksuelen. Toen de euthanasiewet in de maak was wees zij in een fel pamflet op de gevaren ervan en bepleitte een andere omgang met stervenden.
Naast haar wetenschappelijke werk publiceerde zij literaire romans en essays, en was het middelpunt van de zogenaamde Plato-club, een gezelschap waarvan onder meer Oek de Jong, Chris Rutenfrans, Yoeri Albrecht, René van Hezewijk deel uitmaakten.
Na haar plotselinge overlijden verscheen in 2003 'Een gevaar dat de ziel in wil', essays, brieven en interviews 1965-2002, samengesteld door Ineke van Mourik en Chris Rutenfrans en gedichten onder de titel 'Na de laatste keer', samengesteld door Ineke van Mourik, Maaike Meijer en Jonne van Linschoten. In 2015 verscheen onder de titel 'Ruiter in de wolken' een keuze uit de vele Joodse essays en artikelen die Andreas Burnier aan het einde van haar leven schreef, samengesteld door Daniel van Mourik en Manja Ressler. In hetzelfde jaar publiceerde Elisabeth Lockhorn de biografie 'Andreas Burnier, metselaar van de wereld', die bekroond werd met de Henriëtte de Beaufortprijs van de Maatschappij der Nederlandse Letteren.
Website: http://www.andreasburnier.nl
