Het volledige openingsverhaal van #Woldhorst!
Op 30 juni 2014 opende #Woldhorst haar deuren, het eerste Twitter Literatuur Festival van Nederland. Een week lang kon heel twitterend Nederland genieten van virtuele optredens van, en interviews met allerlei binnen- en buitenlandse auteurs. De feestelijke opening had de vorm van een verhaal: afgetrapt door Nico Dijkshoorn (dikgedrukt) kon iedereen bijdragen. Hoe dat uitpakte lees je hieronder:
Hij bukte zich. Ja hoor, verdomd, het was gras. Hij liep voor het eerst in 40 jaar met zijn blote voeten door het gras. Hij begon te hollen. De hond was angstaanjagend. Buster, riep hij, maar de hond gromde alleen maar. De hond die hij al sinds zijn vroege jeugd als vriend beschouwde. Helemaal droog was de hond nog niet. Kwijl droop uit zijn bek terwijl hij naar de boom keek en daar iets geels zag bewegen. Plots deinsde de hond achteruit. De gele ballon van het meisje dwarrelde door het groen, terwijl daar achter een enorme schaduw zichtbaar werd. Huh? Zag hij daar nu een wit konijn weghollen? Of zag hij het verkeerd? Nee. Hij zag het goed. Het witte konijn had namelijk enorme slagtanden. Zo lastig was zijn goochelact toch niet? Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Normaal draaide hij voor een simpele truc met een wit konijn zijn hand niet om. Wat was er misgegaan? Het liep vanmorgen ook al zo moeizaam met Shirley en de windmachine. Een wit konijn, een hond, een grote schaduw, een gele ballon? De bruiloft was nu echt uit de hand aan het lopen. Nu was die windmachine misschien wat overbodig, nu hij alleen nog een reep als kransje op zijn achterhoofd had zitten. Maar waar was ondertussen de tuinman gebleven? Hij was sinds het buffet niet meer gezien. Wat bezorgd ging hij op een boomstam zitten. Maar wat was dat? In de struiken klonk een zacht geritsel. Was dat nou het silhouet van zijn goede vriend? Hij ging liggen in het natte gras. De geur van gras bracht hem terug naar die ene dag, veertig jaar geleden. Hij zat en lag nu op hetzelfde moment. Een unieke ervaring. De gevaarlijke hond was verdwenen leek het. Hij dacht er niet meer aan. Hij besloot de wereld even de wereld te laten en alles van zich af te schudden. De pijpen van zijn smoking waren inmiddels doorweekt en hij had een behoorlijke voorsprong op zijn nieuwe echtgenote. Had hij toch gealarmeerd moeten zijn toen ze in de advertentie schreef: “Staat open voor veel contacten?”. Hij wilde ook veel contact. Daarom was hij hier gekomen. Was zij er soms met de tuinman vandoor? De hoer. Zijn toenmalige vrouw hield niet van kinderen. Hij had ze nooit aan elkaar voor moeten stellen. Hij dacht aan zijn kersverse vrouw en aan zijn vriend en de conclusie drong zich op. Veertig jaar geleden kende hij Nico Dijkshoorn nog niet. De truc met het doorgezaagde meisje had hij al een hele tijd niet meer gedaan. Het werd tijd om de zaag uit de goochelkist tevoorschijn te halen. Gewoon voor de zekerheid. Die dag, veertig jaar geleden, de zaag, het bloed. Hij was weggerend, vertrokken. Maar het was ook fijn geweest. Zijn handen trilden. Verdomme. Dat laatste glas had hij niet moeten noemen. Maar hij wist nog heel goed hoe het moest: leg je slachtoffer neer, pak je zaag, en…De zaag blonk in de zon. Er zaten nog bloedspetters op van gisteren. What the fuck! Dacht hij. En daar sjeesde het witte konijn weer voorbij, zó hard dat hij te laat merkte dat zijn horloge van zijn poot werd gerukt! Hoe kon hij nu nog zien hoe laat het was? Het was te laat, dat in ieder geval. Het witte konijn wist het. Als was de goochelaar zich er nog niet van bewust.Hij besloot het konijn te volgen. Zijn bebloede zaag dreigend voor zich uit wankelde hij het struikgewas in. Net toen hij het konijn wilde aanvallen met zijn kettingzaag, haalde het witte konijn een nog grotere kettingzaag uit zijn broekzak. Toen ging alles razendsnel, de goochelaar verloor zijn balans, de bruid struikelde over de tafelpoot, de taart begon te wankelen. Het witte konijn stond erbij en keek ernaar, zijn pootjes half voor zijn ogen. En zo gebeurde het, de taart viel op de bruid, de goochelaar in de sloot. De taart was niet meer te redden, maar het konijn zou ook best lekker smaken. De omstanders slachtten het konijn en smeten het op de barbecue. Het horloge werd niet teruggevonden. Ook van Nico Dijkshoorn werd nooit meer iets vernomen. Einde
Met dank aan de schrijvers: Nico Dijkshoorn, Jelte Nieuwenhuis, Jiska Koenders, Martine van As, Roos Schlikker, Tinkebell, Judith Henstra, Bertram Mourits
