‘Snijder weet met zijn los gestructureerde romans precies te balanceren op het punt waar pijn en humor elkaar raken, sentimentaliteit en subtiliteit.’– de Volkskrant
De Volkskrant‘Pijnlijk scherp wordt het leven van de zus beschreven.’ – **** NRC next
NRC Next'Iedereen moet Philip Snijder lezen.' – Pieter Feller, Boekenbijlage
'(E)en roman die vanaf het begin je hart verovert. De toon is goed, de stem klopt, de stijl is ingetogen waar dat moet, maar fel waar dat nodig is. Bijvoorbeeld om de lezer verontwaardigd te maken over de arrogantie van hogeropgeleiden ten opzichte van mensen die weliswaar geen universiteit hebben bezocht, maar wel aten zien 'echte mensen' te zijn. Bloed krijg je er nooit meer uit verdient lezers die dat kennen, het verschil tussen mensen en 'echte mensen', u bijvoorbeeld. – **** De Limburger
Limburgs Dagblad / Dagblad de Limburger'Een pijnlijke, treurige en aangrijpende klucht.' – **** AD Magazine
AD Magazine‘Snijder [beschrijft] van binnenuit het ongemak dat de man had bij zijn domme, ietwat onaangepaste familie. Met de typerende dialogen, de onbegrijpelijke houding van diverse familieleden en de enorme simpelheid waarmee de familie van de man in het leven staat overtuigt Snijder de lezer al snel: dit is geen familie waar de man thuishoort. De goed beschreven psyche van de mens en de ingewikkelde familierelaties redden Bloed krijg je er nooit meer uit.’ – Tzum
Tzum.nl‘Als lezer word je zo in de rol van voyeur gedrongen, je weet bijna niet waar je kijken moet, je neiging om je met de hoofdpersoon te vereenzelvigen wordt telkens opnieuw beproefd. Heel dubbelzinnig maar ook een heel sterk literair effect van wat verder natuurlijk ook gewoon een klassiek gegeven is: het goudmijntje van de ongelukkige jeugd.’ – Trouw
Trouw'Ontroerend, hilarisch, ongemakkelijk en ongelooflijk dichtbij.' – Margriet
Margriet‘Bloed krijg je er nooit meer uit [is] Snijders meerduidigste en interessantste werkt tot nu toe. Literaire jury’s lieten zijn boeken meestal links liggen, mogelijk afgeschrikt door de evidente autobiografie. Daar moet maar eens een einde aan komen: er zijn weinig auteurs die zichzelf zo voortvarend met het fileermes te lijf gaan.’ – **** NRC Handelsblad
NRC Handelsblad'Schaamte en narcisme, dat drijft de hoofdfiguur, een vervaarlijk mengsel dat deze roman uittilt boven het genre van een platte afrekening met een milieu.' – de Groene Amsterdammer
De Groene Amsterdammer
Philip Snijder studeerde Italiaanse taal- en letterkunde en debuteerde in 2007 succesvol met 'Zondagsgeld' (16e druk in 2017; verscheen ook in Duitse vertaling), dat voortkomt uit zijn kindertijd in de verpauperde achterstandsbuurt die het Amsterdamse Bickerseiland nog was in de jaren zestig. In 2011 volgde 'Retour Palermo', waarin hij zijn keuze voor autobiografisch gevoede fictie voortzet en vertelt over een jong Amsterdams stel tijdens hun eerste, ontregelende vakantie op Sicilië. Het jaar daarna, 2012, verscheen 'Het geschenk', een roman over een zoon die zijn stervende vader als laatste gift een herzien leven wil aanbieden. 'De volcontinu', verschenen in 2014, is een roman in verhalen, waarin de hoofdpersoon – in al Snijders boeken altijd herkenbaar dezelfde man – in episodes wordt gevolgd van zijn kindertijd tot bijna zijn zestigste. Het boek is wel gekarakteriseerd als ‘geestig-pijnlijke en scherpe momentopnames van een leven aan de zijlijn’. In de roman 'Bloed krijg je er nooit meer uit' (2016) is het thema een met schuld, schaamte en wroeging beladen broer-zus-verhouding. in 2020 verscheen zijn nieuwste werk 'Het smartlappenkwartier'.
