Een boek waarbij je meteen al het gevoel hebt: dat is een klassieker. – DWDD boekenpanel

‘Boeiende, geslaagde evocatie van een verzonken tijdperk; half pijnlijk, half aangenaam nostalgisch.’ – Trouw

‘In een observerende stijl tekent H.M. van den Brink een wereld die vroeger houvast bood en waarin nu alles lijkt te zweven.’ **** – NRC Handelsblad

‘Ze worden nog maar zelden geschreven, romans die zich traag voltrekken en die in een zakelijke en toch beminnelijke stijl het verleden tot leven wekken. Dijk van Hans Maarten van den Brink is zo’n boek. Het doet denken aan novellen van F. Bordewijk en Willem Elsschot (…). Vandaar dat Dijk nu al een klassieke roman genoemd is: de stijl en het tempo hebben iets degelijks, alsof de woorden in de tijd gestanst zijn, net als op het omslag.’ – Athenaeum Boekhandel

‘Van den Brink schrijft over belangwekkende onderwerpen en dat doet hij op een geweldige manier.’ **** – Het Parool

‘Dijk is een meditatie over de rechtvaardigheid van het meten, de waarheid van getallen ten opzichte van de menselijke maat. Daarbij schetst Van den Brink een portret van  het verdwenen Nederland, met zijn kruideniers, slagers en groenteboeren. De Hollandse stiptheid klinkt door in zijn taal: staccato als het tikken van de klok.’ – de Volkskrant

‘Dijk is een fijne, korte roman over kantoorleed en een wegkwijnende middenstand, die tussen de regels door onderwijst over het belang van de standaardkilo.’ **** – Elsevier

Als volstrekte eenling, van wie ook letterlijk de afkomst niet na te trekken valt, vormt Dijk een mysterie dat fascineert en beangstigt. – Friesch Dagblad

‘Slechts een enkel boek kan schitteren tussen de veelheid aan romans die jaarlijks in Nederland en Vlaanderen verschijnt. Dijk van H.M. van den Brink is er zo eentje die de grote boekenberg ontstijgt.’ – Joost van Velzen in Trouw

‘Dijk gaat over eerlijkheid, tastbaarheid, beroepstrots, echtheid. En over de tijd, de meedogenloze ijkmeester. Hard en mooi als een diamant. Net als dit boek.’ – **** Dagblad de Limburger

‘Dijk is spannend, verontrustend en ontregelend proza, dicht op de huid geschreven van een man aan het eind van zijn leven de balans opmaakt.’ – **** De Telegraaf