Benno Barnard (1954) is dichter en schrijver. Zijn proza is een modernistische mengeling van reisverhaal, autobiografie en essay; daarnaast publiceert hij zijn literaire journaal, dat 'over alles behalve mijn hoofdpijn' gaat. Veel van zijn essayistiek betreft de poëzie, die hij als een manier van 'anders denken' beschouwt; in Zingen en creperen (2019) schrijft hij in dagboekvorm over de rol die poëzie speelt in zijn leven. Zijn recentste dichtbundel is het veelgeprezen en vaak herdrukte Het trouwservies (2017). Afscheid van de handkus (2023) is een omvangrijk literair (en hoogstpersoonlijk) dagboek, dat uitmondt in een korte roman; het is onthaald als een stilistisch meesterwerk, en volgens De Standaard is er een 'steeds groter wordende schare barnardianen'.
Barnard woonde vanaf 1976 in België; in 2015 verhuisde hij met zijn Amerikaanse vrouw naar het Engelse platteland. Over Engeland schreef hij al eerder Een vage buitenlander (2011).
Hoewel zijn werk meermaals is bekroond, verkiest Barnard zijn boeken niet in te laten zenden voor 'de beschamende circusvoorstelling van prijzen met nominaties'. Het Poëziecentrum van Gent heeft een permanente online-tentoonstelling over zijn leven en werk: https://www.paukeslag.org/collections/show/184.
Geert van Istendael (1947) is schrijver, vertaler, essayist en dichter. Van hem verschenen onder meer 'Het Belgisch labyrint', 'Arm Brussel', 'Mijn Nederland' en de dichtbundel 'Taalmachine'. In 2010 schreef hij een kleine biografie over 'Manneke Pis', de dichtbundel 'Sociale zekerheid' en andere gedichten en het veelbesproken pamflet 'Tot het Nederlandse volk'. Zijn in 2015 verschenen dichtbundel 'Het was wat het was' stond op de schortlist van de VSB Poëzieprijs. In 2018 verscheen zijn bundel 'Negenentwintig dingen en één afscheidszang'. In 2019 verscheen 'De grote verkilling'.
(Foto: Bart Lasuy)
