Kind van de verzorgingsstaat is een klein meesterwerk. Het staat bol van de mooie zinnen, observaties, verhalen, beschouwingen en anekdotes. Het is een fenomenale coming-off-middle-age-novel, waarin de schrijver onderzoekt hoe de tijdgeest zijn levensloop heeft bepaald. Hij neemt ons mee op zijn verkenningstochten langs uitkeringsinstanties, bandjes, melancholie en ironie, door groeikernen, buitenwijken, rijtjeshuizen en galerijflats waar de tijdgeest als nicotine aan de enkelvoudige muren is blijven plakken. Als je tijdens het lezen eens niet hardop moet lachen, verrukt opkijkt van weer een schitterende alinea, beschaamd of betrapt om je heen kijkt, staat de huiver wel rechtop op je onderarmen.  ̶  Peter Middendorp op de boekpresentatie van Rob van Essen  

Kind van de verzorgingsstaat is een zielvolle echo uit de jaren zeventig, tachtig, negentig van de vorige eeuw. En passant trekt de schrijver zijn verleden min of meer glad. Een boek dat geeft te denken, met een groot ja-zo-is-het-eigenlijk-welgehalte. Een heel eerlijk, menselijk relaas. – Tzum

‘Het is een geweldig goed idee geweest waarmee Van Essen aan de slag is gegaan en, wat nóg verheugender is, het heeft goed uitgepakt. Wat een fijn boek is Kind van de verzorgingsstaat! (…) Met feilloze precisie legt [Van Essen] de vinger op de zere plekken van de twee, hooguit drie decennia waarom het in dit boek draait.’ **** – Het Parool

‘Kind van de verzorgingsstaat’ [is] een fijn gecomponeerde en gevoelige memoire die als weinig andere vlees en bloed geeft aan een vervlogen tijd. Van Essen is een scherpe observator die niets verbloemt.’**** — Cutting Edge

‘Rob van Essen blinkt uit wanneer hij de grenzen van het banale opzoekt.’ – De Groene Amsterdammer