Placebomens

‘Emma van Hooff verstaat de kunst om kiezelstenen tot tegels plat te slaan, bomen op wieltjes te laten bewegen, het lichaam te ervaren als een kattenluik. In soepele taal beschrijft ze haar ervaringen, kwetsbaar maar zonder vrees.’ – K. Michel

'Soms kom ik literaire werken tegen waarvan de geraffineerdheid me zelfs na het lezen in hun greep houdt. Dit is een van die werken […] Zo weet Van Hooff de ongrijpbare werkelijkheid fijnzinnig te vertalen in een poëtisch geheel.' - Poëziekrant

‘Er stijgt iets onvervreemdbaar eigens op uit de poëzie van Emma van Hooff: een schreeuw die ook gefluister is, gedachtes die beeld worden, een sprankelende stem die je door haar prachtig verbeelde werelden leidt en die na lezing nog lang in je rond blijft zingen.’– Sasja Janssen 

‘Wonderlijke observaties, bijzondere beelden en prachtige formuleringen. […] Het zijn de parels die een gewoon goede bundel tot een buitengewoon goede bundel maken.’

‘De gedichten van Emma van Hooff lijken vederlicht maar dat zijn ze allerminst, het zijn balanceeroefeningen op de rand van het aards bestaan.’ – Erik Lindner

‘In dit sterk gecomponeerd debuut krijgt de kapotte mens alle ruimte. (…) Sprekende gedichten vol expressieve beelden, waarin taal stroomt als in een malend brein.’

‘Placebomens is een verrassende bundel. Maar pas op, want elk van de gedichten heeft een dubbele bodem. Ieder vers is een onderzoekend zelfportret, maar tegelijkertijd ook een spiegel voor de lezer. En zoals in de leef- en denkwereld van de dichter blijkt in die spiegel niets wat het lijkt. Zo wordt het leven, hier en in het hiernamaals, een placebo. Intussen speelt Emma van Hooff een misleidend spel met personages uit de klassieke traditie: Pandora, Persephone en Prometheus. En als terloops moffelt ze haar placebomens daartussen. Een overrompelend debuut!’ – Arie van den Berg