‘Vandaag was ze er weer – ze wees stralend op de fles en kirde in haar zelfbedachte Volapük: “Môssieu Benno trrouv wodka beaucoup lekkerrr!” Op haar tong, die deze vijfvoetige jambe spontaan produceerde, maakte haar erotische r een koprol, en toen nog een; ik beleefde een nuchtere dronkenschap; heel even was alles poëzie.’ Dit is geen essaybundel over poëzie, maar een boek over de werkelijkheid zoals de schrijver die beleeft, gelardeerd met de meest uiteenlopende citaten uit de poëziegeschiedenis (want in gedichten zijn alle eeuwen vandaag). Zingen en creperen is een dagboek waarin de schrijver de dagen door elkaar laat lopen – en de keuze soms aan de lezer laat: (‘vrijdag, of dinsdag, kiest u maar’). Verhalende en reflectieve passages, stijloefeningen, schimpscheuten, grappen en intimiteiten worden vermengd. Het is een hoogst ongewone vorm van denken en voelen die we hier tegenkomen: dit proza lijkt geschreven door een Engelsman die zijn leven op het platteland en in alle Europese hoofdsteden tegelijk doorbrengt.