Gerdien Verschoors blog vanuit het Keret House, deel 7

Gerdien Verschoor verblijft een paar weken in het Keret House in Warschau in het kader van een artist in residence program. Het Keret House staat aan de Żelaznastraat 74, in het hart van het voormalige getto.  Het is een samenwerkingsproject van de Poolse architect Jakub Szczęsny en de Israëlische schrijver Etgar Keret.

Bijna tien jaar lang woonde Gerdien Verschoor op Żelaznastraat 75. Nu is ze dus tijdelijk teruggekeerd naar haar oude buurt.

Tijdens haar verblijf houdt Gerdien Verschoor een blog bij.

Hieronder lees je het zevende deel van haar blog:

03 juni 2014

Keret House (7) – Lege plekken

Op mijn auteursavond in het Warschause Holland Huis verschijnt de Nederlandse acteur Redbad Klynstra, die al twintig jaar in Warschau woont en eigenlijk een Pool is. Hij leest voor zoals alleen Poolse acteurs dat kunnen, en het is doodstil in de zaal als hij een in het Pools vertaald fragment voorleest uitDe draad en de vliegende naald. Later vraagt hij me of ik aan wil schuiven bij zijn talkshow Republika Kultury (De Cultuurrepubliek), dat iedere zondag wordt uitgezonden op Telewizja Republika. Het thema van de eerstkomende uitzending is ‘Lege plekken’. Wil Julia uit De draad immers geen museum voor de leegte oprichten? En woon ik niet tijdelijk in een huis, ook al is het een artistieke installatie, dat een lege plek in de stad heeft opgevuld?

Tijdens de uitzending vraagt Redbad me wat mijn indruk van Warschau is, nu ik er na dertien jaar weer ben teruggekeerd. Hij brengt me met zijn vraag in verlegenheid en mijn Pools is voor de camera’s ook niet al te best. Ik kan hier moeilijk gaan zitten zeggen dat ik Warschau lelijker vind dan ooit, dat ik geen andere stad ken die door haar inwoners zo liefdeloos wordt behandeld. Ik denk aan al die torens van internationale multinationals die lukraak in de stad zijn neergezet, dat alle lege ruimtes in de stad worden volgebouwd met kiosken en volgeplakt met reclames, dat overal parkeerplaatsen en hekken zijn, dat je oog nergens een rustpunt vindt. De andere gasten vallen me al in de rede. Een van hen, ene Marcin, zegt iets over het Cultuurpaleis, dat het afgebroken zou moeten worden omdat het een voorbeeld is van totalitaire architectuur.
Als ik ’s avonds in het Keret House zit te lezen, vraag ik me af wat Marcin ervan zou vinden, dat je in het nieuwe Warschau ’s nachts kunt lezen bij het licht van de gevelreclame op het huis van de buren.