Juichend onthaal voor de nieuwe Murakami

De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren van Haruki Murakami bestormt na enkele dagen verkoop de CPNB bestseller 60. De nieuwe Murakami schittert op de vijfde plek.

Ook de pers heeft de nieuwe Murakami juichend onthaald. De mooiste quotes op een rij:

‘De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren is Murakami op zijn zuiverst. Een roman als een gletsjer die smelt tot je je laat meedrijven op de hartenpijn van het postadolescent zijn.’ – Saskia De Coster in de Morgen

‘Hoe kan iemand toch, boek na boek, het ene meesterwerk na het andere maken? Met zijn roman De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren is het de Japanner Haruki Murakami alweer gelukt.’ – Frankfurter Allgemeine Zeitung 

‘Een klassiek lied  van verlangen, gemiste kansen en het verstrijken van de tijd.’ – Jasper Henderson in Algemeen Dagblad

‘Prachtig gedoseerd (…) Murakami slaagt er moeiteloos in de lezer tot ver na de laatste punt in zijn ban te houden. Geen magisch-realistische werkelijkheidsniveaus, geen pratende poezen. Murakami heeft de raadsels dit keer aan de oppervlakte verborgen. Het heeft een roman opgeleverd waarmee hij nieuwe lezers voor zijn universum zal interesseren.’ – Theo Hakkert in De Twentsche Courant Tubantia

‘Wat is dat toch met de romans van Haruki Murakami? Zijn boeken beginnen vaak met onopvallende personages die weinig opzienbarende levens leiden. Maar dan, na een pagina of tachtig, gebeurt er ineens toch iets – meestal iets mystieks – en trekt de schrijver de lezer alsnog het verhaal in. Ook zijn nieuwste roman, met de onmogelijke titel De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren zorgt voor een dergelijke leeservaring. (…) Een mooi verhaal over een eenzame buitenstaander, onderkoeld verteld in een stijl waarin al het overbodige is weggekapt – maar dat daarmee niet minder tragisch is.’ – Irene Start in Elsevier

‘De nieuwe Murakami is net zo’n gebeurtenis als de nieuwe Stones vier decennia terug. Typisch is dat muziekcritici doorgaans vonden dat ‘de nieuwe Stones’ tegenviel. (…) Het mooie van Murakami is dat hij zich in verschillende cultuurgebieden op verschillende niveaus laat lezen. Deze auteurs laat zijn lezers de ruimte, gelijk een saxofonist in een improviserend ensemble.’ – Olaf Tempelman in de Volkskrant

‘Murakami lezen is ‘het andere’ aanvaarden, in proza van een verbeeldingskracht die onze ratio vaak te boven gaat, maar niet ons gevoel. (…) Uniek proza, waarin ik ten beste de belofte van een nieuwe literaire vorm proef. Misschien is het zelfs de soort (aan het irrationele laborerende) verhalende literatuur die de toekomst heeft. (…) Dit is anders dan alles wat we gelezen hebben.’ – Jeroen Vullings in Vrij Nederland

‘Murakami’s werken zijn bejubeld om de combinatie van magisch-realisme met humanisme. Zijn nieuwste roman is weer een roman die hierin grossiert. In rake overpeinzingen laat Murakami je ervaren hoe het is om te verliezen. (…) Doordat De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren de vorm van een zoektocht heeft, wordt nieuwsgierigheid gewekt en wil je niets liever dan verder lezen. Tegelijkertijd is het een roman die de tijd even stilzet en je laat nadenken over identiteit, angst en verlangen. Het haalt de deksel van de emotionele put, ook bij de lezer. Hierdoor rakelt het gevoelens op waarvan je dacht ze niet meer te kunnen voelen. Het is hiermee een boek dat raakt en zuivert.’ – Elky Rosa Gerritsen op Cultuur Bewust

‘Murakami’s magisch realisme wordt niet krampachtig, het surrealisme blijft geloofwaardig. Hij wordt hierbij geholpen door zijn glasheldere stijl; hij schrijft Amerikaans, als een Japanse Paul Auster.’ – Wim Brands

‘Een verstild boek met bedaarde beschrijvingen en kalme conversaties (…) troostend en therapeutisch.’ – De Standaard

‘[Het boek] overtuigt als een metaliteraire vertelling over de menselijke noodzaak om verhalen te verzinnen die sterker zijn dan de werkelijkheid. (…) Tsukuru Tazaki is een spiegelbeeld van de ingenieuze ridder Don Quichot. Waar die laatste zich zijn eigen grootsheid verbeeldde, klampt Tsukuru zich vast aan de gedachte dat hij niets voorstelt. Dat leverde de Spanjaard stellig een boeiender levensverhaal op dan de Japanner. Maar in beide gevallen laat de schrijver zien hoe de verbeelding de strijd aangaat met de feiten, en passant duidelijk makend waarom hij dat doet – schrijven.’ – Arjen Fortuin in NRC Handelsblad

‘Een leeg personage moge oninteressant lijken, maar is een ideale camera en voicerecorder ineen, en in zijn open opstelling te vergelijken met de lezer. Ook die heeft geen eigenschappen, of dient die in elk geval onder het lezen op te schorten, onderworpen aan war hem wordt voorgeschoteld.’ – Arjan Peters in de Volkskrant

‘In Murakami’s boeken worden grenzen overschreden, tussen fysiek en virtueel, tussen aards en surreëel, tussen steriele stadslandschappen, het platteland en ‘ergens anders’. Hij mengt hoge en lage cultuur, typisch Japanse aspecten met elementen van de (door hem geliefde) Westerse cultuur. Dat maakt hem tegelijk exotisch én toegankelijk, voor zowel Japanse als niet-Japanse lezers. Hij schrijft vooral over eenlingen, losgezongen van oude familie- en arbeidspatronen; over mensen die het gevoel hebben dat er ‘iets niet klopt’, die ongewild in aanraking komen met duistere en ondoorzichtige machten en met een wereld die te complex is geworden om nog grip op te kunnen houden. Hij schrijft, kortom, over ons.’ – Auke Hulst