Het idee om met al die verhalen iets te doen, is ontstaan op het kerkhof van Gooik. “Als je dertig jaar in een dorp hebt gewoond, ken je veel mensen. Vooral doden”, grapt Tinel. Bij de grafzerken kwamen de herinneringen aan allerlei personages uit het dorp naar boven en die vonden hun weg naar Tinels tekenkamer. Met Chinese inkt, bister, vuil en minder vuil water tovert hij taferelen op het papier die niet veel meer dan enkele rake lijnen nodig hebben om tot de verbeelding te spreken. De postbode in de sneeuw, de ruziënde kinderen, de tuinman zonder benen, de varkensbeer op de kar.

De verhalen van het Pajottenland tonen het eenvoudige leven ‘op de buiten’, van boerenstiel en ambacht. Maar ook hoe de moderniteit binnensluipt die het leven zoals het was voorgoed verandert. Tinels personages lijken door weer en wind ‘getekend’ en ze zijn hard voor zichzelf en voor elkaar. “Men verwijt mij soms dat mijn beelden somber zijn,” zegt Tinel, ”maar voor mij zijn er altijd twee kanten. Ik heb bijna pijn als ik een moeder met een klein kind zie. Omdat het zo schoon is, maar ook zo kwetsbaar.”

De getekende verhalen – met hier en daar een bijschrift – liet Tinel aan Stefan Brijs zien. Die was onder de indruk. Hij luisterde naar Tinels verhalen en schreef er in sobere en indringende bewoordingen de teksten bij.

Cobra.be ging op bezoek bij Koenraad Tinel in het Pajottenland. Bekijk hier het interview.