Lees ‘Luister naar de wind/Flipperen in 1973’ van Murakami

Het prachtige aan Luister naar de wind / Flipperen in 1973 is hetzelfde als wat er zo mooi is aan alle andere boeken van Murakami: de gelatenheid waarmee de hoofdpersoon de meest bizarre situaties ondergaat, de vervreemdende – soms schrijnende, soms hilarische – dialogen, mooie beeldspraak (de hoofdpersoon die zijn saaie kantoorbaanleventje als volgt omschrijft: ‘Maanden, jaren achter elkaar zat ik daar in m’n eentje op de bodem van een diep zwembad. Warm water, zacht licht en stilte. Stilte…’) en natuurlijk de verhaallijn, die nergens heen lijkt te gaan, maar toch direct boeit, vanaf de eerste regels. Maar wat deze beide boeken nog interessanter maakt, is het feit dat het Murakami’s eerste twee boeken zijn. Voor de echte Murakami-fan is het lezen ervan daardoor een soort van omgekeerd spoorzoeken: overal kom je thema’s, motieven, vondsten tegen die later in ander werk zullen opduiken. Maar je hoeft beslist geen kenner te zijn om van deze boeken te smullen. Zelden las ik een boek (of twee boeken…) die zo duidelijk een inzicht geven in de ontwikkeling van het schrijverschap van een auteur van dit formaat. Zelfs binnen het eerste boek zie je die ontwikkeling, je leest een schrijver die van alles probeert, valt, weer opstaat, en na enkele tientallen bladzijdes al een veel betere schrijver is geworden dan aan het begin (Murakami schreef zijn eerstelingen lineair, ’s avonds aan de keukentafel, soms tien regels, soms tien bladzijden in één keer – hij ging steeds verder waar hij de vorige avond gebleven was), en halverwege het eerste boek is hij al die schrijver aan wie ik zelf al zo lang zo verslingerd ben. Zeer indrukwekkend, een jonge schrijver die vrijwel direct een volstrekt unieke stijl heeft gevonden en een toon die hemzelf én de lezer een oeuvre lang geboeid blijkt te kunnen houden. En nu is het weer geduldig wachten op zijn volgende boek…