Leesfragment

Ik weet het, ik weet het, je mag niemand z’n sores kwalijk nemen, en ik kan niet werkelijk navoelen hoe zwaar je het had, zoveel pijn, zoveel spijt, zo jong. Oog in oog met de dood vinden wonderlijke gedaanteverwisselingen plaats, en ja, ik weet heus wel dat er altijd zo’n sentimenteel kantje aan je zat, een hang om als het moeilijk werd terug te willen kruipen bij de Heere God en het liefst nog terug in de moederschoot ook, maar godverkut man, ik dacht dat wij in een grijs verleden, zonder woorden, door ons kwetsbare, jonge lot gezamenlijk in de waagschaal van de letteren te leggen, iets hadden gezworen. Namelijk dat er achter al het mensengedoe en gelul, helemaal geen diepere zin zit en dat mensen die zin zelf verzinnen. En dat geluk en een sprankje vrijheid dus gelegen is in het spelen met en scheppen van die zin, zelf, in verhalen. Schrijven in de sterkste, meest vrije vorm. En dat we deze enige aardse religie, het echte heidendom, trouw zouden blijven en dus ook elkaar, ook al zouden we nog zo uit elkaar drijven. Nooit zouden we het hoofd buigen voor de ernst of de waarheid van ideologen, goeroes, religies of wat voor verdomde zingeving dan ook. Ook al zouden we verdriet hebben en janken om het verlies van geliefden, ook al zouden we ons kapot schamen en onszelf vervloeken om onze stommiteiten, we zouden weigeren het leven en de wereld als een tragisch verhaal te zien. Het universum heeft geen betekenis, mensen verzinnen die! Wie? Iedereen, maar vooral gekken, oplichters, fantasten, priesters, dichters, schrijvers, wij!