Jan Vantoortelboom over het coronavirus in Zeeland
Coronapark
Dezer dagen verricht ik maar al te graag handenarbeid. Het bedaart de gedachten over wat er zich op dit moment in de wereld afspeelt. In de tuin bouwen we een schilder- en schrijfatelier met slaapgelegenheid voor wel zes personen. Ik heb plannen om er workshops te organiseren voor aspirant-schrijvers, om er met gelijkgestemden te praten over boeken en literatuur. Maar dat is toekomstmuziek. Dagenlang ben ik bezig geweest om afvoeren in de grond te steken, van die pvc-buizen: naar de regenput, naar de regenpijp, naar de vaten van het waterzuiveringssysteem. Het tweede waterzuiveringssysteem, want hier aan de Grindweg kennen ze geen riolering, en groen zoals ik ben wil ik mijn slootwater zuiver. Rond de zestig meter buis werd in de grond gestopt. Ik moest er zelfs de doodskist van wijlen mijn eerste hond Boni voor opgraven, want die lag begraven bij de treurwilg in de hoek, precies daar waar de buis haar gezuiverde inhoud in de sloot zou storten. De houten wanden van zijn kist waren vermolmd en braken toen ik er met mijn spade tegen duwde. Ik zal maar niet verklappen wat ik zag. Toen ik na afloop van de werken alles overschouwde: de bochten, de flexibele slangen, de verloopstukken, de moffen, en mij voorstelde hoe straks de inhoud door de buizen zou stromen, moest ik denken aan een wildwaterglijbaan in een aquapark en hoe ik er als een mansgrote keutel joelend doorheen gleed. Ja, ik ben gek op waterglijbanen, ook die in Plopsaland, die begint met een acht meter vrije val en waarbij je tussentijds naar adem moet snakken en geen moer kunt zien door het opspetterende water. Ik ga er zelfs nog in als mijn kinderen het allang beu zijn. Dan ben ik een grote benijdenswaardige kleuter en het aquapark is mijn speeltuin. Maar telkens als ik in zo’n buis door bochten naar beneden glijd, denk ik toch aan diegene achter me die niet kon wachten op het rode lampje en die te snel nadert, aan een roestige moer ergens aan een steunpilaar die losspringt, en in het slechtste geval, aan een tussenstuk dat naar beneden dondert precies voordat ik eraan kom. Toch word ik steevast door de pijp uitgespuugd in een bak met helder chloorwater. Dan begint de pret opnieuw. Nu wordt de hele deerniswekkende mensheid dooreengeschud in een van scherpe bochten vergeven glijbaan in Coronapark, maar de pret is ver te zoeken. We slieren door het glibberige darmkanaal van de natuurlijke wereld en stevenen af op de aardse anus. Sommigen worden zonder pardon afgescheiden, anderen klampen zich met de moed der wanhoop aan de darmwand vast. Het dagelijkse leven is voor velen op dit moment ‘a shitty ride’. De mens wordt weer eens met zijn neus op de feiten gedrukt: het ondermaanse bestaan is geen pretpark, ook al zouden we dat willen en ook al wekken we in dit deel van de wereld vaak die indruk naar onze kinderen toe. Velen komen nu aan een duizelingwekkende snelheid naar beneden in een roetsjbaan met roestige moeren, instortende steunpilaren en verdwenen tussenstukken.
Corona trekt een zware wissel op de oudere mens. Maar de kleinsten hebben nergens last van: die komen nog steeds joelend van de glijbaan, want ze hebben hun zwembandjes aan.
